(iste es le secunde parte de un conto original in interlingua titulate Le Silva Magic. Tu pote leger le prime parte ci. Que tu non te spoila e lege celle parte primo!)
Si tosto Valerio e Delios esseva sub le brancas del arbore de flores iridiscente,
Valerio reguardava detra ille, pro vider novemente al fee. Ille debeva spectar le un ultime vice pro se convincer que celle esser non esseva un producto de su imagination. Farralar, nam iste esseva le nomine del fee, esseva concentrate in canalisar su fortia sanatori magic in su jamba, ibi ubi le pumbenar le habeva mordite.
—Alora, Vale, ille diceva que nos debe camminar usque trovar le rivo, nonne? …Vale?
—Eh? Oh, si, certo.
—Toto ben?
—Como isto eveniva, Dede? Esque es isto ver o esque io hallucina?
—Io ja te lo diceva… Mi oncle me lo habeva dicite! Mais ora… nos non pote retornar. No si nos nos trova le herbas pro Farralar.
Valerio mirava fixemente le facie de Dede, tentante studiar su amico, sentiente le lucta interne detra le mirar resolute que ille monstrava:
—Como es que tu ora es si determinate ad adjutar le?
Dede suspirava con un nuance de resignation:
—Mesmo si ille non es humano. Mesmo si ille es verde e con rar poteres, io videva su mirar, e iste esseva le mirar de un persona. E ille es un persona con un necessitate vital. Nos non pote abandonar le!
Valerio surrideva. Su amico, movite per le compassion, habeva oblidate mesmo re le pumbenar e le unic idea in su testa esseva trovar lo que un non humano besoniava, solmente movite per le deber moral de facer le ben. Iste esseva su amico: ille amava restar a casa e le cosa le plus periculose que normalmente ille voleva facer esseva jocar fìqeïnas1 e, mesmo si ille esseva assi, ille anque esseva preste a confrontar un grande periculo como le pumbenar simplemente pro adjutar un esser que, usque alcun minutas retro, ille habeva considerate un demone.
Eo, Valerio addeva con un surriso:
‘Tu ha ration, Dede. Nos debe adjutar le’
Le foreste quasi non faceva ruito alcun. Illes solmente poteva ascoltar alcun insectos, clamante lor loco in su regno silvatic. In le vaste silentio del silva, le murmur constante de gryllos plenava le aere, un cadentia rhythmic que palpitava con le pulsation del nocte. Lor coro texeva un tapete de sono, un dulce reminiscentia del melodia intemporal del natura in le tranquil imbraciamento del silva.
Dum Valerio e Delios se immergeva plus profundemente in le mysteriose extension del Silva Magic, lor sensos esseva captivate per le miraculose meravilias que les circumdava. Le fronde verde del bosco filtrava le radios del sol in un lumine suave e etheree, lanceante patronos variabile de luce e umbra super le terreno del silva.
Lor passos batteva suavemente sur le terreno coperte de muscos dum illes sequeva le directiones de Farralar e, assi, cata minuta les appropinquava a lor objectivo. Le aere esseva plen del symphonia del natura – le suave susurro de folios, le melodiose trillo de aves ancora non viste e le murmur distante de rivos occulte.
Cata passo revelava nove delicias: delicate flores silvestre que reguardava timidemente sub le arbustos, vibrante filices que disveloppava lor frondas in un exhibition verde, e arbores ancian que se elevava alte e majestose, lor radices nodose toccante como le digitos de gigantes dormite.
Dum illes ambulava, Valerio e Delios intercambiava reguardos plen de anticipation e excitation, lor cordes elevate per le perspectiva de adjutar Farralar e revelar le secretos del silva. Le minutas glissava in un bruma de verdor e lumine solar, cata curvatura in le cammino promittente nove discopertas.
E, deinde, justo como Farralar habeva predicite, illes emergeva del fronde dense pro contemplar le beltate tranquille del ripa del fluvio.
Le fluvio brillava como argento liquide in le lumine filtrate,
su currente suave susurrante secretos dum serpentava traverso le silva.
—Dede, an tu ha pensate al secretos que guarda iste silva?
—Constantemente, Vale. Il es como si cata passo nos duce ad un mundo differente.
—Exactemente! Mais il non se tracta solmente del beltate. Il ha anque alco… inquietante in illo.
—Tu lo senti etiam? Io pensava que il esseva solmente io.
—Naturalmente, io lo senti. Iste loco es plen de vita, mais illo anque ha un aere de periculo que batte sub le superficie.
—Isto es lo que me preoccupa. E si nos deveni confrontate per qualcosa pro lo que non somos preparate?
—Io comprende tu preoccupation, Dede. Il ha cosas ci que io ipse non comprende completemente.
—Como le pumbenar?
Valerio nutava gravemente:
—Como le pumbenar. Nos debe remaner vigile e vigilar pro unaltere.
—Que si nos lo trova, Vale? Que nos facera tunc?
—Nos remane calme e memora lo que Farralar diceva: nos evita confrontation e trova un maniera de exir de illo si tosto como possibile.
—Io spera que nos non lo incontra. Io non crede que io poterea confrontar lo.
—Nos facera nostre melior pro evitar lo, mais nos non pote permitter que le timor nos controla. Nos ha un tasca a complir, e nos lo completara simul.
Lor conversation declinava dum illes continuava lor via traverso le silva, cata passo portante les plus presso a lor destino e al periculos ignote que les attendeva.
Dum illes camminava tra le dense frondes del silva, Valerio discoperiva un flor singular, cuje petalos habeva un color vibrante que capturava le attention sue e de su amico Delios.
Illo esseva un flor scarlatin,
con petalos simile ad un champignon e con un aroma inebriante que impregnava le aere circumdante. Valerio se inclinava pro examinar lo plus de presso, fascinate per su beltate exotic. Ille palpava le petalos con admiration, contemplante le forma elegante del flor con un mixtura de stupefaction e reverentia. Pro illes, iste parve discoperta representava un momento de meravilia in le incertitude del silva.
Le tempore pareva haber se arrestate e Valerio decideva prender le flor scarlatin. Quando ille removeva le radices, ineluctante in su debilitate contra le gigante e potente humano, ille videva le currer de alcun vermes e formicas, e alcun altere insectos pro le quales ille non habeva un nomine. Su patre los haberea appellate scarabeos – ben que vermente illos esseva cydnides. Un verme, cec, pareva mirar le, como dicente ‘ah, maledicte humano, io esseva ben commode sub le calide radice! Io habera mi vengiantia!’
—Ugh, disgustose. Mais le flor es vermente belle, Dede. Reguarda.
—Tu ha ration, Vale, mais… Nos debe cercar le herbas pro Farralar. An tu memora? —Respondeva Delios con un tono fatigate e multo seriose. Su oculos a pena dirigente se verso le flor.
—Si, si, que tu non sia irritante. Perque tu non pote vider le beltate del foreste?
—Forsan quia in qualcunque minuta un monstro poterea occider nos? Es toto culpa tue! Que somos ci trappate, que somos lontan si finalmente il ha alcun periculo, que so ‘irritante’… E tu collectante flores como un pupetta…
—Non somos trappate! Nos ha un aventura fascinante, in un loco bellissime e nos va adjutar ad un persona in periculo mortal. Esque isto non es excitante pro te? Perque tu debe ser si timorose?
—Perque!?
Il esseva per te que nos vadeva al… al… al montanias le anno passate e que io ha iste maledicte cicatrice in mi facie —Delios arrestava per un secunda su parlamento, dum su labios tremeva e un lacrimas se amassava in su oculos —. Sempre es culpa tue! Le cadita, e… e le cicatrice e ora, so secur, le monstro que nos attaccara!
—Si? Alora perque tu me sequeva al montania? E perque tu me ha sequite al foreste? Nemo te fortiava, nonne? Tu sempre ha essite libere. E si tu non vole venir con me, tu es libere a partir, tunc parti!
Le oculos de Delios solmente reflecteva dolor e rabia. Su pugnos esseva stricte e su facie faceva memorar le base de un marmita ardente. Ille contineva su respiration, dum su cicatrice reguardava Valerio con ira. Sin adder plus de parolas, ille tornava le dorso verso su amico e comenciava ambular per le cammino per le qual le duo amicos habeva arrivate usque celle puncto.
Valerio restava ibi per alcun tempore,
reguardante como su amico se distantiava. Il pareva que le canto del aves esseva cata vice plus debile con cata passo que su amico dava mittente distantia inter illes. Su parve torcha, subitemente, perdeva un poco de su foco. Ille vermente habeva partite. Il non esseva su culpa que su amico esseva si torpe. Delios deberea haber mittite ben le pede inter le rocas ante tentar continuar. Justo como ille le habeva dicite! Si ille habeva sequite su instructiones… Plus ultra mesmo, il esseva culpa de su amico si ille habeva ora celle horribile cicatrice! E Delios deberea dicer gratias, quia ille poteva adjutar le e quia ille esseva un grande amico e le habeva salvate dum ille plorava como un baby. E le culpa era sue? Aaah, le corage. Como illo ha grande le bucca!
—Stupide Valerio… Perque io non ha essite plus determinate e le diceva ‘no, Vale, io non vole vader al foreste con te’?—
Pensava Delios dum su pedes le menava al ripa del fluvio. Alora ille memorava Farralar. An ille vermente voleva retornar con le fee? Plus ultra, an ille voleva retornar sin su amico e sin le herbas?
Ille decideva tunc de restar ibi, sedente sur le petra que les habeva adjutate como puncto de referentia in le bifurcation: ad un latere, ille habeva le cammino que le menarea con le hominetto verde; al altere, le sentiero ab le qual ille habeva justo re-venite ibi e ubi ille trovarea su amico.
«Que facer?»
ille pensava supra le roca. «Que facer…?» E ille spectava un parve flor a su pede. E le flor esseva belle. Si, isto esseva ver. Valerio habeva ration. Mais illes non esseva ibi pro reguardar le beltate del flores, nonne? Nonne…? An serea su amico ben sin ille? An ille ipse serea ben sin su amico?
Su digitos jocava nervosemente con le flor dum un pensata martellava su testa: ille habeva abandonate su ami… ‘Mais no! No, Delios, que tu non pensa assi! Ille es irresponsabile e per su culpa tu e ille son trappate ci! Tocca le cicatrice de tu facie e memora como su irresponsabilitate ha marcate tu facie per sempre! Si ille ha problemas, assi ille va apprender!’. Mais altere voce respondeva ‘mais ille es tu amico… Ille ha essite sempre ibi pro adjutar te, pro jocar con te, pro defender te unquam Hocar tenta intimidar te…’
Dum ambe voces dava su argumentos pro sequer o retornar, Delios poteva vider in le celo, al distantia, un grande nube nigre. Illo se moveva verso ille, dum ille tentava supprimer le argumentos que luctava in su testa. E, assi, ille decideva restar ibi.
Valerio, depois que ille ja non videva plus su amico, qui habeva girate preter le castaniero, prosequeva su cammino e, poco plus de un minuta plus tarde, detra un rocas, ille los videva: le herbas que Farralar besoniava. Le flores esseva divinmente belle. Si brillante, con si unic colores e si ben distribuite.
Cinque flores con cinque herbas.
Valerio esseva buccaperte e meraviliate. Ille se approximava lentemente, como si illo esseva un animal que poterea ser espaventate e que currerea lontan de ille si tosto illo discoperiva su presentia. Mais le flor non se distantiava e su unic movimentos esseva parve caditas e un legier balanciar causate per le suave brisa. Isto esseva pur e magic beltate.
E justo quando quattava pro colliger le flor, ille audiva le trillo obscur de un corvo, como un advertentia de non prender le flor, beltate del foreste. Su respiration se arrestava per un secundas, e depois ille rideva de su proprie e absurde agitation. E ille colligeva le flor. Novemente, sub le radices emergeva alcun insectos cuje casa habeva essite invadite per le gigante humano.
—Pardono, mais io besonia un de iste flores, parve amichettos.
Le insectos pareva non acceptar su parolas e curreva in omne directiones, timorose del impredicte attacco si brutal a lor casa. E quando ille se levava, ille ascoltava le estranie ruito que lo accompaniarea tote su vita.
Le ruitos emisse per le pumbenar esseva alco que Valerio nunquam ante habeva audite. Illos resonava per le foliation dense e reverberante del arbores antique como un sibilar sinistre portate per le vento. Primo, illos sonava distante, un susurrar debile e cliccante que faceva tremer Valerio.
Mais, como le creatura se approximava, le ruitos cresceva plus forte e distinctive, plenante le aere con un cacophonia de sonos perturbante. Il habeva un bizarre strider, como le friction de dentes nervose, accompaniate per un ocasional grunnimento basse que pareva vibrar per le terra mesme sub le pedes de Valerio.
Illo esseva un sono que inspirava timor primal,
instinctivemente le advertente del periculo que se celava non multo lontan de ille. E quando Valerio lo auscultava, paralysate per un mixtura de fascination e timor, ille sapeva que le fonte de celle ruitos sinistre se approximava con cata momento que passava, preste a liberar su furor sur quicunque osava transversar su casa.
1Joco de tabula strategic similar al scaccos e al joco del elephante chinese. Multo famose in le terras de Mnemia.
E ora tu pote leger le tertie e ultime parte!