Il era le anno 531 del Quarte Etate
e, al foras del parve village de Nov’ Esperantia, le juvene Valerio, postquam haber finite su labores in le ferma familiar, vadeva ad explorar al foreste vicin a su domo, cognite como Le Silva Magic.
In Nov’ Esperantia, le gente diceva que le foreste era incantate, pois que illo habeva essite populate per alcun populos feeric ante le establimento del novesperantianos.
Le majoritate del casas e le agora de Nov’ Esperantia era plus circan al fluvio Limine Verde, plus o minus dece òcipàs1 al oriente del domo de Valerio, pois que illo era le frontiera antique inter le populo de Mnemia e le terras feeric.
Valerio, qui ja habeva vadite al silva in plure occasiones, sapeva que isto era solmente contos de avas pro mitter timor al infantes e que le populos feeric era non plus que un invention folkloric.
Pro ille, le Foresta Magic non era un loco inimical que on debeva evitar ad omne costo, per su periculose elementos, mais un fascinante regno plen de natura, vita e beltate.
-Io non sape, Vale… An tu es secur que nos pote entrar in le Silva Magic?
-Mais que tu non ha timor, Dede. Io ha vadite plure vices ja. Es solmente arbores e nihil plus, si?
-Mais mi oncle sempre me ha dict…
-Bah, tu oncle vole mitter te timor quia ille non vole que tu va multo longe.
-E que tu sape? E si nos trova alcun monstro horribile?
-Le unic cosa differente que tu va trovar son alcun insectos fede. Mais con un baston con foco nos vadera ben. Sera solmente un parve promenata. Il ha alcun locos vermente fascinante e io vole explorar los.
Al declinar del luce del postmeridie,
le duo pueros colligeva con urgentia lor saccos de viage. Valerio ordinava meticulosemente un sacco con provisiones essential – un mappa, un flasco de aqua, un fasciculo de herbas sic e un diario vetule pro documentar lor discopertas. Delios, al altere latere, controlava nervosemente le correas de su sacco, verificante duo vices que illo era ben clause, dum le voce de su oncle sonava in su testa: ‘Illes son horribile, le demones verde. Si tu les mira directemente al oculos, illes possede tu corpo e tu anima. Que tu non va al Silva Maledicte, Delios!’ Mais ille non poteva lassar que su amico (folle, si, mais su amico nonobstante) vadeva sin adjuta al regno del periculo!
In quanto illes se aventurava verso lo incognite, Valerio e Delios teneva con firmitate le utensiles de lor viage. Le digitos de Valerio glissava super le superficie fresc de un bussola ben facte, un reliquia familiar transmisse de generationes a generationes. Delios se adhereva ad un talisman, un dono de su ava que, secundo illa diceva, protegeva contra le fortias mystic.
Le Silva Magic se elevava ante illes – su cupola obscur suggereva misterios nondum revelate.
Non multo depois, le juvene aventureros se trovava equipate e al limine del Silva Magic. Nonobstante le trepidation persistente de Delios, le atrahimento del contagiose emotion de Valerio, conjunctemente con le fascination de lo incognite, les incitava a continuar. Le entrata al Silva Magic les invitava e, con un reguardo compartite, Valerio e Delios entrava in le regno del incantamento, lor cordes palpitante con un mixtura de exhilaration e trepidation.
Ibi, le atmosphera era distincte, multo plus pesante.
Le aere pareva haber un incantamento subtil, como si cata molecula portava contos antique cantate per le arbores in susurros de folios. Cata nove passo faceva le ambiente plus obscur. Pois le silva, sequente les, absorbeva, hydropicamente, cata radio de lumine solar que tentava de illuminar lor cammino.
E, a cata nove passo, nove sonos appareva. E, supra cata sono, illes poteva ascoltar le orchestra ruitose de lor proprie passos e parolas, lo qual les compelleva tacer.
Le incandescentia etheree del flores e fungos in le solo pingeva incantatoremente le obscur radices que serpentava in un carriera in cerca de aqua e alimentos.
Mais nihil periculose eveniva.
Plus de un vice un fede insecto era multo proxime al facie de alcuno del pueros, qui critava follemente, pro depois rider e burlar simul a su car amico. Mais le periculos pareva un cosa lontan. Un cosa del contos del oncle de Delios. Le Silva Magic, con su secretos e meravilias, les invitava a sequer, promittente un viage seren al bel incognite.
Le voce de Valerio, sovente exhilarante, bassava su tono usque devenir quasi murmurante ‘Ibi! Iste es le cammino que io vole prender. Io nunquam ha vadite plus longe que isto’ – novemente, le contagiose illusion de Valerio non admitteva un ‘non’.
Delios hesitava, sentiente le peso del silentio del foreste: ‘Va ben…’
Cata movimento lore pareva emitter un echo multo ruitose, in clar contraste con le gaudiose conversation del elementos forestal que illes poteva ascoltar quando illes habeva justo entrate. Cata passo resonava con un admonition tacite, recommendante les de ser caute in ce lleterritorio inhospite.
Valerio, con le baston de foco que illuminava le sentiero e ardeva le telas de aranea, habeva fulgurante oculos e, proxime a su dorso, Delios habeva le sues aperte al maximo in cerca del periculos que, sin dubita, apparerea subito.
Pauco a pauco, le Silva Magic deveniva plus e plus obscur
e le natura circundante cambiava accordo al mesme: ci, al sinistra del pueros, un vite plen de spinas escandeva le arbores e, quando illes non spectava, illo se approximava un pauco cata vice, expectante un distraction del pueros pro circumferer les con un imbracio mortifer; ibi, un pauco plus avante e al dextra del juvenes, del fango emergeva a vices un umbra que capturava rapidemente le insectos e parve rattos que era in su vicinitates.
Ambes era multo caute al vider iste inimical flora e fauna, mais Valerio non voleva retornar, non mesmo al vider iste spectral esseres tanto vicin.
E pauc minutas depois, illes lo ascoltava. Il era un lamento horribile, si afflictive que causava grande dolor in qui lo ascoltava. Un anhelito escappava de Valerio, dum su oculos se aperiva con proprie voluntate e arrestava su passos. Ambes ille e su amico stringeva lor saccos de viage con fortia.
Le tempore pareva haber se arrestate subitemente e le Silva Magic integre habeva cessate omne sono. Solmente le lamento poteva ser ascoltate. Un tremor frigide imbraciava le spinas de ambe pueros, qui se mirava le un le altere con timor. Le silva pareva responder al lamento: le folios, que ante ballava ad un rhytmo inascoltabile, ora tremulava afflicte per le canto de dolor de un musico invisibile. Tunc, Valerio parlava a su amico:
-An tu anque pote ascoltar lo, Dede? An tu pote ascoltar le canto de tristessa del foreste?
-Que nos retorna ja, Vale…
-Shh, an vermente tu non vole saper que face iste sono?
-Non, Vale, mi…
-Tace, tac’! Io lo vide…
-Que es? Ubi?
E tunc anque ille poteva vider le:
un parve hominetto jaceva inter le radices de un grande arbore. Iste non les habeva ascoltate, pois que illes era tro longe ancora.
Le parve hominetto era vermente parve: un adulto qui attingeva le cinque palmos2 in celle tempores se poteva considerar alte. Iste individuo, que se appellava Farralar, mesurava quattro palmos e medie e ja habeva attingite le etate adulte multe annos retro. Ante mesmo le nascentia del patres de Valerio e Delios.
Farralar era, obviemente, un fee.
E, como tote fee, ille era verde, mais il habeva alco rar in su tonalitate. Iste non era un verde brillante, magic, como lo describeva in su historias Arcturo, le oncle de Delios. Sed Farralar habeva un tonalitate obscur. Ille habeva capillos nigre e oculos de un nigro intense. Mais, mesmo si toto in le fee era incredibile a vider, le oculos del pueros era fixe in un del jambas del fee, pois que iste era coperte in sanguine e in un position que non pareva natural. Ecce le dolor e causa del lamentos del fee.
Un horribile pietate prendeva possession del pueros. Valerio poteva sentir le agitation de Dede, mais ille non poteva retornar in ce situation. Ille debeva facer alco.
-Que nos nos approxima.
-Non! Isto es precisemente de lo que mi oncle parlava. Isto es un demone verde!
-Ille es ferite e besonia nostre adjuta, Dede!
-E depois, ah? Quando ille prende possession de nostre corpos, que vamos facer, ah?
-Arcturo es qui ha prise possession de tu testa! Tu non sape si iste paupere e dolente esser face iste cos…
-Ah, e tu si sape?
Valerio non voleva discuter plus
e, sin adder plus de parolas, ille se approximava al esser verde, que ancora non poteva vider le.
Delios, plen de anxietate, restava retro, sin dicer nihil plus e non volente lassar su amico in solitario contra le horribile monstro verde, que, sin dubita, le attaccarea tosto. Paupere Vale!
Le craccamento de un folio o de un noce in le solo advertiva al fee del presentia del puero qui se approximava.
Ille spectava al juvene human con diffidentia. Si solo le medietate del cosas que su avo le habeva dicte re illes era ver, ille serea in problemas! Guai, le humanos era le horribile esseres qui habeva mangiate parve fees per centos de annos, usque le fees decideva abandonar lor amate foreste pro fugir de illes!
Le parolas de su avo ancora sonava in su mente: ‘Ah, le Silva Benedicte! Il era le loco le plus belle que tu pote imaginar! Plen de vita! Plen de natura libere! Si tu sape re le beltates del foreste, tu non poterea comprehender que nos lo abandonava. Mais si tu vide al humanos… Tu lo comprehenderea ben. Istes son horribile. Sclavistas e mangiatores del baby fees. Mi corde se rumpeva quando io videva un humano un vice. Fedes, gigantes e prestes ad occider me. Fortunatemente, io le spaventava con un incantamento. Mais io sape que ille me haberea occisse!’
Le humano arrestava su passo, le mirava fixemente e diceva alco, mais… il era un lingua estranier. Ille comprehendeva alcun cosettas, nonobstante. Ille habeva studiate le lingua velenano e illo sonava multo parite. De facto, ille poteva comprehender le message, mesmo si ille non comprehendeva tote le parolas: le humano offereva adjuta. Qual absurde artificio!
Valerio mirava al parve hominetto verde e tentava alcun phrasetta:
-Eh… An tu besonia adjuta?
Ille non sapeva si le hominetto poterea comprehender le, mais il habeva un scintilla in su oculos que Valerio interpretava como un signo de comprehension.
-Iste ferita non pare cosa bon… Alora, como io pote adjutar te?
In torno al hominetto, un luce in forma de undas appareva e Delios comprehendeva instantaneemente su significato: le demone verde attaccarea su amico! Ille quitava su refugio e curreva verso su amico.
Le apparition del secunde puero espaventava momentaneemente a Farralar, qui arrestava le incatamento sanatori per un secunda. Non importava multo, pois que illo non consequeva combatter le veneno in su jamba. Illo era solmente pro arrestar su avantiamento. Mais ora ille non poterea usar lo, pois que il era clar que ille deberea usar su magia pro proteger se del humano, qui sin dubita voleva attacar le. ‘Adjuta’. Ha, intelligente artificio, mais non functionava!
-Stupide! Que tu le spaventa! An tu non vide que ille solmente tenta ganiar fortias?
-Non, Vale, ille va attaccar te!
-Como, secundo te? Jectante me sanguine de su jamba rupte?
-Non, ille…
-Tu sape nihil sur ille! Ora tace!
Per alcun secundas, le tres se spectava. Le alte e obscur arbores, anque tacite e inmobile, les reguardava ab le altura.
Tunc, Farralar parlava e, ben que le lingua era diverse al lore, ille diceva plus o minus assi:
-An tu vermente vole adjutar me? – Le fee parlava solmente con Valerio e non considerava le presentia de Dede. Le prime puero era su unic esperantia.
Valerio nutava.
E Farralar, postquam alcun secundas, procedeva:
-Io ha essite attaccate per un monstro. Per un pumbenar. Mi magia non es satis pro sanar me. Io besonia un herba del foreste. An… An tu lo trovarea per me?
Delios, con un voce tremulante, diceva:
-An ille ha dicte alco de un monstro…?
-Si, e magia que non sana. E un herba! – Le oculos de Valerio brillava novemente con decission- Ubi?
Farralar hesitava per alcun secundas, mais finalmente respondeva:
-Tu debera camminar cinque o dece minutas per le cammino a tu sinistra, celle apud le arbore de folios iridiscente. Subinde tu trovara un rivetto. Ibi tu debera prender le sentiero a su dextra. E duo minutas depois tu videra le herbas. Illos ha cinque flores de cinque petalos cata un. Un de iste flores sera sufficente.
-Folios iridiscente… Rivo… E herbas. Comprise!
-An tu es secur, Vale…?
-Ya! Nos los trovara! Vamos, Dede!
-Mais e le monstro!?
Ambes mirava per un altere vice ancora al fee, qui parlava, novemente, inter gestos de sufferentia:
-Le pumbenar… Ille es tanto alte como me, mais su appendices bucal pote rumper vostre bracios facilemente. E ille es folle! Si vos lo trova, que vos non lucta contra ille! Ille es un… insecto gigante.
-Comprise! Vamos, Dede.
-Juvenes… memora, si vos lo trova, que vos non lucta contra ille. Le foco de vostre baston non sera de grande adjuta.
Dum illes ascoltava le admonitiones de Farralar, le atmosphera in le Silva Magic deveniva cargate de tension. Valerio e Delios intercambiava reguardos, lor testas creante imagines del pumbenar – un insecto colossal con appendices capace de rumper bracios human sin difficultate. Le gestos de Farralar transmitteva le natura erratic e imprevisibile del creatura, addente un nove nivello de timor a su description.
Le mente de Valerio curreva con le imagines vivide del figura alte del pumbenar,
su partes buccal monstrose e le frenetic follia que pareva definir su comportamento. E le foreste, un vice un regno de incantamento, ora portava le potential de incontros periculose con iste insecto gigante.
Valerio reguardava al fee un ultime vice ante partir:
-Qual es tu nomine?
-Farralar.
-Mi nomine es Valerio. E iste es Delios – nos te va adjutar.
Assi, le juvenes prendeva le cammino del arbore de folios iridiscente, in cerca del herbas sanatori.
1Le ‘òcipà’ es un unitate de mesura del populos human del nord in Axanèth, que corresponde a circa duo centos metros. Iste ‘plus o minus dece òkipanes’ corresponde, tunc, a circa duo kilometros.
2Nos ha decise traducer ‘ònocpà’ como ‘palmo’, pois que le ‘ònocpà’ es approximatemente vinti e un centimetros e medie.
Si iste entrata te ha placite, da un oculata al secunde parte de iste conto!